Karamazov Kardeşler - Dostoyevski

Dünyanın değişebilmesi için önce insanların değişmesi gerekir. Herkes
birbirinin gerçek kardeşi olmadığı sürece insanların kardeşliğinden söz
edilemez. Kişioğlunun yaratılışı, hakkına razı olmaya bırakmaz onu
hiçbir zaman. Bu yüzden herkes kendine verileni az bulup homurdanacaktır
her zaman. Başkalarını çekemeyecek, onları yok etmeye çalışacaktır.
Bunun ne zaman gerçekleşeceğini soruyorsunuz. Gerçekleşecek ama önce
kişioğlunun yalnızlaşma çağının sona ermesi gerekmektedir.” –“Hangi
yalnızlaşmadan söz ediyorsunuz?” diye sordum. “Şimdi, özellikle bu son
günlerde giderek her yerde yaygınlaşan yalnızlaşmadan. Henüz tam
başlamadı, zamanı gelmedi... çünkü şimdi herkes kişiliğini tam olgunluğa
erdirmek, hayatı tanımak çabasındadır. Ne var ki olgunlaşacağız derken
evrende yapayalnız olduklarını gördükleri için, bu çabaları kendi
kendilerini yok etmekle sonuçlanır. Çünkü günümüzde herkes kopmuştur
toplumdan, kendi kabuğuna çekilmiştir. Herkes birbirinden uzaklaşıyor,
saklayabildiğince şeyi de kendine saklıyor. Sonunda insanlardan kaçmaya
başlıyor kişi. Kendi başına para biriktirirken şöyle düşünüyor: “Şimdi
ne güçlüyüm! Hiçbir şeyden korkum yok artık!” Oysa ne denli zengin
olursa, onu yok edecek güçsüzlüğün içine o denli gömüldüğünü bilmez
çılgın. Çünkü tek kendine güvenmeye alışmıştır. Toplumdan kopmuş,
ruhuna, insanların yardımına inanmamayı, insanlardan bir şeyler
beklememeyi öğretmiştir. Paralarının, onların ona verdiği hakların
kaybolmasından korkar yalnızca. Çağımızda insanlar gülünç bir inatla,
kişiliğin gerçek güvenliğinin, yalnız başına çalışmakta değil, tüm
insanlığın beraberliğinde olduğunu anlamamakta diretiyorlar. Ama hiç
kuşku yok ki, bir gün gelecek, bu ürkünç yalnızlık da sona erecek,
insanlar birbirlerinden kopmalarının anlamsızlığını bir anda
anlayacaklar. Bunca zaman karanlıkta nasıl oturduklarına, ışığı
göremediklerine şaşacaklar.

Karamazov Kardeşler - Dostoyevski