Kendime sayısız ilah uydurdum, her tarafta bir sürü sunak diktim ve bir
Tanrı kalabalığı önünde diz çöktüm… Şimdi tapmaktan bezdim, payıma düşen
sayıklama dozunu har vurup, harman savurdum… Nereden geldiğimi artık
söyleyemem… Tapınaklarda inançsızım, sitelerde coşkusuzum, hem
cinslerimin yanında meraksızım, yeryüzünde kesinliğim yok… Bana belirgin
bir arzu verin ve dünyayı alt üst edeyim… Her sabah bana bir diriliş
komedisini ve her akşam mezara giriş komedisini oynatan, ikisi arasında
da can sıkıntısı kefeninin azabından başka hiçbir şey yaratmayan o
fiiliyat utancından kurtarın beni… İstemeyi düşlüyorum ve her istediğim
bana paha biçilmez geliyor… Melankoli tarafından kemirilen bir Vandal
gibi, bensiz ben, hedefsiz yol alıyorum bilmem hangi köşeye doğru… Terk
edilmiş bir Tanrı, kendisi de tanrıtanımaz olan bir tanrı keşfetmek ve
onun son şüphelerinin ve son mucizelerinin gölgesinde uykuya dalmak
için…
Nihilizm Üzerine - Emil Michel Cioran
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder