Aylak Adam - Yusuf Atılgan

"…iki saat sonra kalabalığın içinde, sinemadan bir dar sokağa çıkan
sanki başka birisiydi. "Düşünüyordu: "çağımızda geçmiş yüzyılların
bilmediği, kısa ömürlü bir yaratık yaşıyor. Sinemadan çıkmış insan.
Gördüğü film ona bir şeyler yapmış. Salt çıkarını düşünen kişi değil.
İnsanlarla barışık. Onun büyük işler yapacağı umulur. Ama beş-on
dakikada ölüyor. Sokak sinemadan çıkmayanlarla dolu; asık yüzleri,
kayıtsızlıkları, sinsi yürüyüşleriyle onu aralarına alıyorlar,
eritiyorlar." saatine baktı: dört buçuğa beş vardı. "eve gidip okusam."
durağa yürüdü. "bunları kurtarmanın yolunu biliyorum. Kocaman sinemalar
yapmalı. Bir gün dünyada yaşayanların tümünü sokmalı bunlara. İyi bir
film görsünler. Sokağa hep birden çıksınlar…" kafasından geçene güldü.
Duraktakiler dönüp baktılar. Kadının biri kaşlarını çattı. Sokakta kendi
kendine sesli gülünemeyeceğini bilmeyen yoktu. "ne adamlar be.
Güldüysem güldüm size ne?" duramadı orda, yürüdü. Eve gitmeyecek.
İçindeki ’sinemadan çıkmış kişi’yi öldürdüler. Sağ kalan sıkıntılı,
kızgın."

Aylak Adam - Yusuf Atılgan