Zorba - Nikos Kazancakis

"Biz dev bir ağacın ufacık bir yaprağı üzerindeki küçük küçük
kurtçuklarız zorba.Bu küçük yaprak bizim yer yuvarlağımızdır,ötekilerde
gecenin içinde sallandıklarını gördüğün yıldızlardır.Biz küçücük
yaprağımızın üzerinde sürünüyor ve onu hırsla
araştırıyoruz,kokluyoruz.Bize güzel kokuyor ya da kötü kokuyor.Tadına
bakıyoruz,yenilebilir buluyoruz.Vuruyoruz,sanki canlı birşeymiş gibi
çığlıklar atıyor.En korkusuz olan insanlar yaprağın ucuna kadar
varıyorlar,bu uçtan gözlerimizle kulaklarımız açık olduğu halde kaosa
eğiliyoruz.Ürperiyoruz.Altımızda ki korkunç uçurumu görüyor,dev ağacın
öteki yapraklarının çıkardığı gürültüyü uzaktan uzağa duyuyor,özsuyun
köklerinden yükselip yüreğimizi kabarttığını kavrıyoruz.Böyle bir
uçuruma eğilmiş bir halde de bütün bedenimiz ve bütün ruhumuzla korkunun
içimizi kapladığını anlıyoruz.O andan sonra artık -şey- başlar..."
Durdum
demek istiyordum ki:o andan sonra artık şiir başlar.Ama Zorba
anlamayacaktı.Sustum.O hırsla sordu:"Ne başlar?"
"...büyük tehlike
başlar Zorba,bazılarının başı dönüp sayıklar,bazıları korkup yüreklerini
sağlamlaştıracak bir karşılık bulmak için çırpınır ve buna Tanrı
derler;bazıları da yaprağın kenarında uçuruma sakin sakin korkusuzca
şöyle der-hoşuma gidiyor."

Zorba - Nikos Kazancakis